Śpiewnik

1. Czarownica 

Pożądliwi widowska krwi bezbożnej dziewki

Eksplodują wściekle jadem czarnej nienawiści

Wieńcem z jeżyn i tarniny umaili skronie…

Patrzcie ludzie jak na stosie czarownica płonie

Śmiech na gębach zczerwieniałych, a gdzieniegdzie trwoga

Zapalimy święty ogień, pochwalimy Boga

Niech oczyści się od grzechów w płomieniach jej dusza…

Dym ofiarny idzie w górę spazmem krzyku ducha

A mówiła że z powietrza snu przędzie nitki,

Zakochanych leczyć będzie, kubek mleka da włóczędze

A lubczyku wszystkim

Zaś dwóch chłopców omamiła, zielem, czarną nicią

Że jej ciała zapragnęli, że nożami się pocieli

I już nic nie mówią

Ona miała rude włosy, splotły się w płomieniach

I sięgały aż do ziemi zplątanymi lśnieniem

I niejeden co patrzył cichł i w półkrzyku niemiał… 

Od ognistej jej urody w świecę się zamieniał

Stos już dawno się dopalił, wyżażyły węgle

A nazajutrz ktoś na przyzbie rzucił jej piosenkę

I śpiewają ją do dzisiaj po wsiach ludzie prości…

Jak spłonęła czarownica z ognistej miłości

A kto patrzył jak goreje w ogniu jej uroda

Ten pomyślał, że kochania

Nie powstrzyma żadna rana

Ogień ani woda

Zaś dwóch chłopców omamiła, zielem, czarną nicią

Że jej ciała zapragnęli, że nożami się pocieli

I już nic nie mówią

Lipka 
Z tamtej strony jeziora 
Stoi lipka zielona 
A na tej lipie, na tej zieloniutkiej 
Trzej ptaszkowie śpiewają 

Nie byli to ptaszkowie 
Tylko trzej braciszkowie 
Co spierali się o jedną dziewczynę 
Który ci ją dostanie 

Jeden mówi: „Tyś moja” 
Drugi mówi: „Jak Bóg da” 
A trzeci mówi: „Moja najmilejsza, 
Czemuś taka smutna?” 

„Jakże nie mam smutna być? 
Za starego każą iść 
Czasu tak niewiele 
Jeszcze dwie niedziele mogę miły z Tobą być!” 

Z tamtej strony jeziora 
Stoi lipka zielona 
A na tej lipie, na tej zieloniutkiej 
Trzej ptaszkowie śpiewają